ชุ หมายถึง (กลอน) น. ต้นไม้ เช่น กินลูกชุลุเพรางาย. (ม. คําหลวง ทานกัณฑ์). (ต. ชุ ว่า ต้นไม้).
ว. มีดื่น, มีมากมาย, เช่น มะม่วงชุก, มีบ่อย ๆ เช่น ฝนชุก.
ว. มีดื่นดาษ.
[ชุกกะ] น. ฐานปูนสําหรับประดิษฐานพระประธานเป็นต้น, จุกชี ก็ว่า.
(โบ) สัน. จึ่ง, จวน, เช่น ครั้นชุ่งจะใกล้อ้า ค่อยผ้าย โชยชาย. (ลอ).
ว. โค้ง, คด.
[ชุนหะ] (แบบ) ว. ขาว, สว่าง. (ป.).
น. ข้างขึ้น. (ป. ชุณฺหปกฺข; ส. โชฺยตฺสฺนปกฺษ).